We zitten dan op de bovenverdieping rondom de grote tafel en praten onder begeleiding van Marijke de Kruijff over allerlei uiteenlopende onderwerpen van ons vroegere leven, zoals ons eerste baantje, de lagere schooltijd, verliefd/verloofd/getrouwd etc.
Het belangrijkste van de verhalentafel is dat er de aandacht en rust is voor de verhalen, want voor ieder mens is het belangrijk om over zijn leven te kunnen vertellen. Het is elke keer weer mooi om te merken hoe herkenning en erkenning met elkaars verhalen plaatsvindt!
Wees welkom![/vc_column_text][vc_separator type=”normal” up=”20″ down=”20″][/vc_column][vc_column][vc_column_text] [/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row css_animation=”” row_type=”row” use_row_as_full_screen_section=”no” type=”full_width” angled_section=”no” text_align=”left” background_image_as_pattern=”without_pattern”][vc_column][vc_column_text]
Herinneringen ophalen aan de Minkhof Verhalentafel
Monique Berkelmans
Wat is er leuker dan met elkaar praten over vroeger? Over hoe kerst werd gevierd in de kindertijd, wat voor klusjes je thuis deed en hoe het was op de lagere school.
Een keer in de vier weken organiseert Marijke de Kruiff de Verhalentafel, een manier voor senioren om herinneringen op te halen en uit te wisselen aan de hand van een vooraf afgesproken thema. Dit gebeurt op een rustige plek, op de bovenverdieping van de Minkhof. Op woensdag 4 februari nemen twaalf Minkhof-deelnemers plaats aan de praattafel. De tafel ligt vol met schoolspullen uit vroegertijd: een leesplank, schrijfschriftje, atlas, leesboekjes, poezie-album, zelfs de inktpot waarin de kroontjespen werd gedoopt ontbreekt niet. “Die inktpot zat in je tafeltje”. De voorwerpen reopen onmiddellijk herinneringen aan vroeger op. “Ik heb wel eens de staart van het meisje voor me in de inkt gedoopt”, gniffelt een van de deelnemers.
Ot en Sien
Marijke laat alle deelnemers herinneringen voor zichzelf opschrijven. Zelf vertelt ze over haar jongere broertje, die ze dagelijks naar school moest brengen. “Ik was vaak ten einde raad omdat hij een bloedhekel aan school had. Ik beloofde hem onderweg allerlei dingen die ik niet kon waarmaken.” Ja, dat samen naar school lopen, zonder je ouders, de oudsten die de jongeren meenamen, dat weten de anderen ook nog goed. “Het verkeer was toen niet zo druk”, redeneert iemand. Er gebeurde ook van alles onderweg. “Ik lag regelmatig in de sloot”, vertelt Frieda glimlachend. “Ik ging altijd samen met mijn buurjongens. Die waren altijd aan ‘t trekken duwen.” “Wij liepen op klompen”, vertelt een 92-jarige tafelgenoot, “compleet met schortjes voor, net als Ot en Sien. Wie ze het mooist opgepoetst had, daar ging het om.”
Pannenlappen moest je breien of je naaide babykleertjes en dat terwijl je nog kind was. “En toen er een steek verkeerd zat werd mijn arm heel hard op de rand van de tafel geduwd”. Het slachtoffer immiteert de door haar gewraakte juffrouw en verheft haar stem. Na al die tijd is ze nog steeds verontwaardigd. De woorden ‘heks’ en ‘kreng’ vallen. De conclusie? Er was ontzag voor het onderwijzend personeel. Ook waren school en kerk sterk met elkaar verweven. Het eerste vak op het rapport was ‘Godsdienst’.
Pesten is van alle tijden. Een van de deelneemsters werd geplaagd met haar geringe lengte. Haar buurman werd voor ‘boer’ versleten omdat hij uit een dorp kwam”. En er zit nog iets dwars: doorleren was er voor de meesten niet bij, ondanks de aanwezige capaciteiten. In veel gezinnen moest er brood op de plank komen. Jammer vinden ze het wel, maar ze voelen zich gesteund. Ze zijn niet de enigen.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]